josep rof rof

josep rof rof
Per la cadira soc passejat i passejo, el paraigües, la gorra, la bossa, la motxilla, el meu somriure, la cara d’enfadat, el meu cansament per els dinou anys d’ELA, molts ens han deixat “feia fotos per ells”, ara es tot silenci, un silenci sepulcral, sols la mar brama per ells. Josep

dimarts, 30 de març del 2021

Mi paseo de hoy

 




Hoy 30 de marzo del 2021

Esta mañana di un paseo por el pueblo donde resido (La Garriga Barcelona).

Daba gusto, un día radiante, invitaba a tomar el sol, paseé por diferentes lugares, un camino de tierra, paralelo al Rio Congost, donde hay unos huertos, sacaba fotos del primero a mi izquierda, de cara al rio, cuando me marchaba me llamó un señor, oiga quiere fotografiar el membrillo (codoyat), está lleno de flor, me abrió una puerta, entre y fotografié a gusto, el tomillo, (la farigola),el romero (romaní) la caléndula (boixac) y otras plantas que no recuerdo su nombre, me dijo que preparaba la tierra para sembrar, pero que le dolía mucho la espalda, la tierra es muy baja amigo? Seguí el paseo. El camino poco cuidado, mostraba baches y más baches, no es extraño que mi amigo Alfredo (84años) se cayese, lo pensé, no sé si lo haré, denunciarlo al ayuntamiento, a parte del margen que se comió el rio (parte del paseo) en las lluvias torrenciales caídas hace mucho tiempo, señalado si esta, peligroso también. Sacaré más fotos y presentaré una instancia denunciándolo. Es una lástima donde pasea muchas personas, con niños, familias con bicicleta alguna que otra silla electrónica de ruedas, la que me pasea a mi desde el 2016.

Sufro una ELA (Esclerosis Lateral Amiotrófica), fui diagnosticado el 2001, sé que soy una excepción, mi enfermedad es longeva, ella en mayo los (20 años) y yo en abril los (78 años). Crecimos juntos. Juntos para siempre. Está claro que está, caray si está, no para de dar estocadas, cual ladrona silenciosa, nos va robando parte de nuestro cuerpo, con ello otra manera de VIVIR! Para VIVIR!

Regrese a casa, con haberme sentido FELIZ!, a pesar de pasearme con silla y ahora con mascarilla. “Éramos pocos y parió la burra”, cuántos muertos, cuantos sufrimientos, maldita pandemia, maldita ELA.

Josep Rof Rof 












la meva ELA i jo
      

dimecres, 3 de febrer del 2021

JOAQUIN SABINA

 



Contigo

Yo no quiero un amor civilizado,
con recibos y escena del sofá;
yo no quiero que viajes al pasado
y vuelvas del mercado
con ganas de llorar.

Yo no quiero vecínas con pucheros;
yo no quiero sembrar ni compartir;
yo no quiero catorce de febrero
ni cumpleaños feliz.

Yo no quiero cargar con tus maletas;
yo no quiero que elijas mi champú;
yo no quiero mudarme de planeta,
cortarme la coleta,
brindar a tu salud.

Yo no quiero domingos por la tarde;
yo no quiero columpio en el jardin;
lo que yo quiero, corazón cobarde,
es que mueras por mí.

Y morirme contigo si te matas
y matarme contigo si te mueres
porque el amor cuando no muere mata
porque amores que matan nunca mueren.

Yo no quiero juntar para mañana,
no me pidas llegar a fin de mes;
yo no quiero comerme una manzana
dos veces por semana
sin ganas de comer.

Yo no quiero calor de invernadero;
yo no quiero besar tu cicatriz;
yo no quiero París con aguacero
ni Venecia sin tí.

No me esperes a las doce en el juzgado;
no me digas “volvamos a empezar”;
yo no quiero ni libre ni ocupado,
ni carne ni pecado,
ni orgullo ni piedad.

Yo no quiero saber por qué lo hiciste;
yo no quiero contigo ni sin ti;
lo que yo quiero, muchacha de ojos tristes,
es que mueras por mí.

Y morirme contigo si te matas
y matarme contigo si te mueres
porque el amor cuando no muere mata
porque amores que matan nunca mueren.

Título: Contigo
Año: 1998
Letra: Joaquín Sabina

 



Fotos jrrof cortezas de unos arboles, 
A uno descansan en su endidura unos caracoles

divendres, 29 de gener del 2021

un passeig

 



Avui he pres la decisió avén dinat, donar un llarg passeig, feia sol, un dia clar, donava gust passejar. Buscant carrers on dones els sol, he anat a espetegar al polígon ha on hi ha un supermercat, he fet un tom per dintre i m’he adonat que de l’última vegada han fet canvis, tot està d’oferta, he pensat massa oferta per tant poca gent comprant, a la peixateria repartien gel als peixos morts, ningú comprava, també a li passava el mateix a la xarcuteria, sols funcionava una caixa, de les moltes que té. Jo no he comprat pas res. Sols en veure els lineals plens d’ofertes, som divendres, hauria d’estar ple...” mala peça te el teler”. Res no es igual. He acabat el passeig tristoi. He fet unes fotos, res de l’altre món. Som a la terra. Ara toca portar mascareta, comprar poc, no sortir de casa. Mireu que feia mesos que no sortia, però crec que trigaré a tornar-ho a fer. Josep




Operaris obrin nou escocells, Carretera de l'Ametlla a la Garriga


un poble apte per tothom

BLOG obert, per opinar sobre la vida i convivència a La Garriga, denunciar impediments per circular amb la cadira de rodes, deteriorament del mobiliari urbá, o qualsevol cosa a millorar, també mencionar les millorades, tot espera’n l’arranjament del centre, serà totalment adaptat. Quina il-lusiò passejar-m'hi...
http://opinemlagarriga.blogspot.com // opinem@gmail.com